Жамбылды өлді деуге ауыз бармас,

Сұм ажал көрнеу келіп, бауыздамас.

Туған соң топыраққа қайтады әркім,

Қара жер қайсымызбен ауызданбас.

Адамға аз жас емес жүз жыл деген,

Қуармыз басқан ізді білдірмеген.

Өлмесе ата-баба қайда кетті,

Мәңгіге ешкім тегі бір жүрмеген.

Жүз жасқа Жамбыл ата келіп кетті,

Жеңісін Ұлы Отанның көріп кетті.

Сүйінші сүрағанда қуанғаннан,

Көзінің жасы майдай еріп кетті.

Былдырлап төсегінде жас баладай

Өлеңмен өз батасын беріп кетті.

Артынша ұзамай-ақ алып ақын

Төстіктей қазған жерге еніп кетті.

Арты той ұлан-асыр қайран ақын

Қазаққа көп дос тауып беріп кетті.

…Жамбылдың ауылынан қол үзгем жоқ,

Жылына екі-үш барсам көңілге тоқ.

Күмбезі күмбірлеп тұр өзі құсап,

Кененжан, ән шырқашы дегендей боп.

Бармасам боп тұрады көңіл күпті,

Қалайша ұмытармын жолдастықты?!

Қаладан, даладан да қайран жұрты

Қия өтпей барып тұрад түпкілікті.

Жолдасқа бір күн болған қырық күн сәлем,

Бұл сөзді текке айтқан жоқ ата-бабам.

Тұрсам да, жүрсем-дағы елді аралап,

Жамбылды күні-түні ауызға алам.

Ақыры мұнша ұзақ өлең жаздым,

Олқысы болса айыпқа бұйырмағын,

Демеймін аса күшті, терең жаздым.

Селкілдеп қолымдағы кәрі қалам,

Сексеннің бесеуінде әрең жаздым.

1969