Кенен:

Ақ серке ай мұйізді қой бастаған,

Анық батыр жорықта жол бастаған.

Атамыз қазақ халқы өлмес-өшпес,

Торқалы, міне, осындай той бастаған.

Батырмыз Компартия жол бастаған,

Бұлжытпай нұсқауларын ел қостағаи.

Ақ отау жұртым тіккен орда мынау,

Отанның ақынымын ойқастаған.

Айталық партияға сансыз алғыс,

Кедейді ең алдымен алға ұстаған.

Халима, әріптесім, бері отыршы,

Шал едім келінге көп жамбастаған.

Келінжан, шайқасуға бар ма шамаң,

Көпшілік сөз бастауды берді маған.

Әуелі есендесу елдің салты,

Халима, бала-шағаң, есен-аман?

Атыңды жүруші едім сырттан біліп,

Естуші ем өлеңіңді оқып-біліп,

Шал екен деп, Халимаш, күдер үзбе,

Көп ішінде бетімнен қойшы сүйіп.

Сырымды мына жұртым білген қайдан,

Адамның дос болмағы осындайдан.

Тоғыз келін, қырық балдыз қоршап отыр,

Барлығы той баста деп қолын жайған.

Мен өзім өлең сөзге жалықпаймын,

Айтыс десе, сұңқардай шарықтаймын.

Ләтипа, Мөртай сұлу, Бопинамен,

Айтысып талай елді анықтадым.

Халима, атыңды естіп құмар едім,

Кәрі деп енді мені налытпағын.

X а л и м а:

Шіркін-ай, ауыр екен өлім деген,

Бұл ажал еш пендеге көрінбеген.

Кешегі асқар таудай Мұхтар қайда,

Адам жоқ естігенде егілмеген.

Бүл пәни дүниеден мен де кетем,

Өлгенше көргенімді жырлап өтем.

Балауса жас өмірім өтті-кетті,

Кенеке, сол күнімді арман етем.

Көпшілік қаумалап тұр іштен-сырттан,

Бағалап сынай білер сөзді ұққан.

Қызымын Исатай мен Махамбеттің,

Ерлікпен, ақындықпен аты шыққан.

Кенеке, сәлем бердім өлеңменен,

Құрбымсыз заманың бір дегенменен,

Бас қосқан ақын-әнші осындайда,

Қағыспай қалуымыз бола ма жөн.

Сен бе едің Қордайдағы ақын Кенен,

Қүлағым «Қенен» десе елеңдеген.

Түсімде үш ұйыктасам барма менің,

Кенеке, қатарыңа келем деген,

Сен бе едің ақын Қенен Қордайдағы,

Шалдардың жуан мойын, сері бойдағы’.

Кешегі теңдіксіз күн еске түссе,

Қайнайды зығырданым қай-қайдағы!

Қенеке, енді жүрші маңайымнан,

Қарт қыздың шошынарсың ыңғайынан.

Жүйрікпін жетпісіңе желіп жеткен,

Теріңді шұбыртайын самайыңнан.

Қолымда праволы документім,

Жазылды  қамшы  тиген  жаралы  етім.

Келгенде кемпір жасқа қайрат беріп

Көтерді қолтығымнан өкіметім.

Әуеде бір жұлдыз бар, жұптамадым,

Кененжан, уәдеңді мықтамадым.

Аузыңнан «жаным» деген бір сөз естіп,

Төңбекшіп өткен түні үйықтамадым.

Әуеде бір жұлдыз бар ай көзіндей,

Шоқ шашпау, алтын айдар мен де өзіңдей.

Кенен сал, аяғыңды ширақтау бас,

Сүйретпей байдың жалқау кербезіндей.

Жарасқан құндыз бөркің, басың қандай,

Күмістей жылтылдаған шашық қандай?

Біздермен тағдыр косып дәмдес болсаң,

Кененім, болар көңлің тасығандай.

Ішінен осынша жұрт мені қалап,

Отырмын мен де сізді ерге балап.

Әркімнің өз қатары өзіне алтын,

Мен үшін жас жігітсін жаңа талап.

Кенен:

Өлеңің, Халимажан, қандай тәтті,

Қартайған жүрегімнің шамын жақты.

Басымнан жел секілді желіп өткен,

Есіме салдың-ау бір қызык, шақты.

1961