ЖАҚСЫБАЙ ҚАЙТЫС БОЛҒАНДА

Бір жүруші ең бір жылғы туған төлдей,

Тым болмаса қалдым-ау,  жүзін көрмей!

Тойған қозы секілді қайран бауырым,

Жүрген жерің береке, шалқар көлдей.

Ат арықтап, тон тозар мезгіл емес,

Қадырқанға[1] не болды, хабар бермей?!

Топырақ сала алмадым сабазыма,

 Есіткенде жыладым көзімді ілмей.

Білетұғын кісі еді Қазақстан,

Хабарламай көміпті асығыстан,

Сәтенкүлге[2] айтамын, достық көңіл,

Қордайдағы құрбысы мен алыстан.

Айрылыпсың ардақты жолдасымнан,

Қайырлы болсын арты, сұңқар ұшқан.

Аты қалды тарихта, арманы жоқ,

Құтылмаған ажалдан Қорқыт қашқан.

1958

[1] Жақсыбайдың інісі

[2] Жақсыбай ақынның әйелі.